Bir kasım sabahında öylesine yorgunum ki gözlerimi aralamak, güne başlamak istemiyor ve var olmak için bir sebep bulamıyorum. İkili ilişkilerim, sosyal ve iş hayatım… Korkuyorum dizlerimin yere çökmesinden ve bir daha asla doğrulamamaktan. Televizyonun karşısında aynı kanala boş gözlerle bakarak saatlerimi geçirdim. Yoktu ki başka yolu. Hafif bir kahvaltı sonrasında ...

Aslında en başından beri fark etmiştim ondaki tuhaflığı. Hep en arka sıralarda oturuyor, olaylar karşısında en ufak bir tepki göstermiyordu. Bunu korktuğu için mi, yoksa duyarsızlığından mı yapıyordu, anlayamıyordum. Çoğu günler sesini bile hiç duymadığımdan emindim. Bakışı, konuşması, her hareketi diğerlerinden çok farklıydı. Eksikti sanki. Herkes de bunu çoktan fark ...